Στις σύγχρονες πολεμικές συγκρούσεις, τα drones έχουν εξελιχθεί σε αναπόσπαστο εργαλείο των στρατιωτικών επιχειρήσεων, αλλά ταυτόχρονα παραμένουν ιδιαίτερα ευάλωτα. Εκτιμήσεις από τον πόλεμο στην Ουκρανία δείχνουν ότι η μέση διάρκεια ζωής ενός drone σε ζώνη μάχης είναι απογοητευτικά μικρή: μόνο ένα στα δέκα καταφέρνει να ολοκληρώσει την αποστολή του, ενώ τα υπόλοιπα καταρρίπτονται.
Μια ομάδα Κινέζων αεροδιαστημικών μηχανικών, υπό την καθοδήγηση του ερευνητή Bi Wenhao από το Northwestern Polytechnical University της πόλης Xian, επιχειρεί να αλλάξει ριζικά αυτή τη στατιστική. Η ιδέα δεν βασίζεται σε νέες μεθόδους καμουφλάζ ή ηλεκτρονικών αντιμέτρων, αλλά σε έναν εντελώς διαφορετικό μηχανισμό: έναν ακραίο, σχεδόν ενστικτώδη ελιγμό αποφυγής την τελευταία στιγμή.
Η ιδέα προβλέπει την τοποθέτηση μικρών αλλά εξαιρετικά ισχυρών βοηθητικών πυραυλοκινητήρων στα πλάγια του drone. Οι κινητήρες αυτοί δεν προορίζονται για συνεχή ώθηση ή αύξηση της ταχύτητας κατά την πτήση, αλλά για μια εκρηκτική και απρόβλεπτη επιτάχυνση ακριβώς τη στιγμή που το drone βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο από εισερχόμενο πύραυλο.
Το σύστημα, το οποίο οι ερευνητές ονομάζουν “terminal evasion”, στηρίζεται σε τρεις βασικές αρχές. Πρώτον, τον τέλειο συγχρονισμό: η ενεργοποίηση των κινητήρων θα γίνεται μόλις ένα ή δύο δευτερόλεπτα πριν την πρόσκρουση, αφήνοντας ελάχιστο χρόνο στο εχθρικό βλήμα να διορθώσει την πορεία του. Δεύτερον, την κατεύθυνση: το drone πρέπει να αποφασίζει σε κλάσματα του δευτερολέπτου αν η καλύτερη κίνηση είναι μια απότομη πλαγιολίσθηση, μια βουτιά ή μια πλάγια εκτροπή. Και τρίτον, την ισχύ: ο κινητήρας θα πρέπει να παράγει επιτάχυνση τουλάχιστον 16 G, δεκαέξι φορές μεγαλύτερη από την επιτάχυνση της βαρύτητας. Μια δύναμη τέτοια που μπορεί να «αρπάξει» το drone από την πορεία του, αποσυντονίζοντας τα συστήματα στόχευσης και αναγκάζοντας τον πύραυλο να εκραγεί σε κενό σημείο.
Τα αποτελέσματα των ψηφιακών προσομοιώσεων που πραγματοποίησε η ομάδα είναι εντυπωσιακά. Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η εφαρμογή αυτής της τεχνολογίας θα μπορούσε να αυξήσει το ποσοστό επιβίωσης των drones από το σημερινό 10% σε ένα εντυπωσιακό 87%. Ένα τέτοιο άλμα θα μετέτρεπε αυτά τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη σε πολύ πιο αποτελεσματικά και επικίνδυνα όπλα στο πεδίο της μάχης.
Ωστόσο, η απόσταση από την προσομοίωση μέχρι την πραγματική εφαρμογή είναι μεγάλη και γεμάτη προκλήσεις. Η προσθήκη ενός τέτοιου συστήματος σημαίνει αύξηση του συνολικού βάρους του drone, γεγονός που μειώνει τη διάρκεια ζωής της μπαταρίας, την ικανότητα μεταφοράς φορτίου ή την ποσότητα καυσίμου. Επίσης, η τοποθέτηση και ενσωμάτωση κινητήρων υψηλής ισχύος απαιτεί ακριβείς μηχανικές λύσεις και υλικά που μπορούν να αντέξουν την έντονη καταπόνηση.
Αν όμως τα τεχνικά αυτά εμπόδια ξεπεραστούν, η επίδραση στις αεροπορικές επιχειρήσεις θα μπορούσε να είναι καθοριστική. Τα drones θα αποκτούσαν τη δυνατότητα να επιβιώνουν σε περιβάλλοντα με έντονη αντιαεροπορική άμυνα, ανατρέποντας την ισορροπία ισχύος και επιτρέποντας στους χειριστές τους να εκτελούν αποστολές μεγαλύτερης διάρκειας και επικινδυνότητας. Η ίδια η φύση της εναέριας μάχης θα μπορούσε να αλλάξει, καθώς τα εχθρικά συστήματα πυραύλων θα έβλεπαν την αποτελεσματικότητά τους να μειώνεται σημαντικά.
[via]
