Η αναζήτηση για την τέλεια στοματική υγιεινή οδηγεί συχνά την επιστημονική κοινότητα σε περίπλοκες χημικές συνθέσεις, ωστόσο, μια νέα μελέτη έρχεται να στρέψει το βλέμμα μας πίσω στη φύση και συγκεκριμένα στα ράφια της κουζίνας μας.
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Herbal Medicine, το εκχύλισμα σκόρδου φαίνεται πως διαθέτει τις απαραίτητες ιδιότητες για να αμφισβητήσει την κυριαρχία της χλωρεξιδίνης, η οποία αποτελεί εδώ και δεκαετίες τον «χρυσό κανόνα» στα αντιμικροβιακά στοματικά διαλύματα.
Η ανάγκη για φυσικές εναλλακτικές
Για χρόνια, η χλωρεξιδίνη θεωρείται το πιο αξιόπιστο όπλο των οδοντιάτρων κατά της πλάκας και της ουλίτιδας. Η αποτελεσματικότητά της είναι αδιαμφισβήτητη, όμως δεν έρχεται χωρίς κόστος. Η μακροχρόνια χρήση της έχει συνδεθεί με δυσάρεστες παρενέργειες, όπως ο χρωματισμός των δοντιών και η αλλοίωση της γεύσης. Ακόμη πιο ανησυχητική, ωστόσο, είναι η αυξανόμενη ανησυχία για την μικροβιακή αντοχή. Όπως συμβαίνει και με τα αντιβιοτικά, η συχνή έκθεση των βακτηρίων σε συγκεκριμένες χημικές ουσίες μπορεί να τα “εκπαιδεύσει” ώστε να επιβιώνουν, καθιστώντας τις θεραπείες λιγότερο αποτελεσματικές με την πάροδο του χρόνου.
Σε αυτό το πλαίσιο, ερευνητική ομάδα από το Πανεπιστήμιο της Sharjah στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα αποφάσισε να εξετάσει αν μια αρχαία φυσική θεραπεία θα μπορούσε να σταθεί επάξια απέναντι στη σύγχρονη φαρμακολογία.
Η μάχη των συγκεντρώσεων: Σκόρδο εναντίον χημικών
Οι ερευνητές προχώρησαν σε μια συστηματική ανασκόπηση πέντε προηγούμενων μελετών που συνέκριναν την αντιμικροβιακή δράση του σκόρδου με αυτή της χλωρεξιδίνης σε ανθρώπους. Το επίκεντρο της προσοχής τους ήταν ο Mutans Streptococci (MS), το βακτήριο που φέρει την κύρια ευθύνη για την τερηδόνα και τη φθορά των δοντιών.
Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. Τα δεδομένα έδειξαν ότι τα στοματικά διαλύματα με βάση το εκχύλισμα σκόρδου ήταν συγκρίσιμα σε αποτελεσματικότητα με τα συμβατικά διαλύματα χλωρεξιδίνης στη μείωση του βακτηριακού φορτίου. Το κλειδί, ωστόσο, βρισκόταν στη δοσολογία.
Ενώ ένα διάλυμα χλωρεξιδίνης 0,2% αποδείχθηκε ανώτερο από ένα διάλυμα σκόρδου περιεκτικότητας 2,5%, η ισορροπία άλλαξε δραματικά όταν η συγκέντρωση του σκόρδου αυξήθηκε. Συγκεκριμένα, το διάλυμα σκόρδου με περιεκτικότητα 3% κατάφερε να ξεπεράσει σε επιδόσεις τον χημικό ανταγωνιστή του, προσφέροντας ισχυρότερη προστασία έναντι των παθογόνων μικροοργανισμών.
Το μυστικό της αλλισίνης
Η δύναμη του σκόρδου δεν αποτελεί νέο για την ανθρωπότητα. Από την αρχαία Ρώμη, την Ελλάδα και την Αίγυπτο μέχρι την Κίνα, το σκόρδο χρησιμοποιούνταν για χιλιετίες ως πανίσχυρο φάρμακο. Η σύγχρονη επιστήμη εντοπίζει την πηγή αυτής της δύναμης στην αλλισίνη.
Η αλλισίνη είναι η ένωση που απελευθερώνεται όταν το σκόρδο τεμαχίζεται ή συνθλίβεται. Πέρα από το να χαρίζει στο σκόρδο τη χαρακτηριστική, έντονη οσμή του, η αλλισίνη έχει την ικανότητα να διαταράσσει την ανάπτυξη των βακτηρίων και να μειώνει το κυτταρικό στρες. Αυτός ο μηχανισμός δράσης καθιστά το σκόρδο έναν φυσικό εξολοθρευτή μικροβίων, χωρίς απαραίτητα να προκαλεί την προσαρμογή και την αντοχή που παρατηρείται με τις συνθετικές ουσίες.
Το τίμημα της φυσικής προστασίας
Φυσικά, η μετάβαση σε ένα στοματικό διάλυμα σκόρδου δεν είναι απλή. Οι μελέτες κατέγραψαν παρενέργειες που, αν και ηπιότερες από τον χρωματισμό των δοντιών που προκαλεί η χλωρεξιδίνη, παραμένουν αποτρεπτικές για πολλούς χρήστες.
Η έντονη γεύση, η κακοσμία του στόματος (ειρωνικό για ένα προϊόν στοματικής υγιεινής) και μια αίσθηση καψίματος ή πικάντικης επίγευσης ήταν τα συχνότερα παράπονα. Το στοίχημα για τη βιομηχανία, λοιπόν, είναι να βρεθεί η χρυσή τομή: πώς να αξιοποιηθεί η αντιμικροβιακή ισχύς της αλλισίνης χωρίς να καταλήγει ο χρήστης με μια ανάσα που… διώχνει τους γύρω του.
Το μέλλον της οδοντιατρικής φροντίδας
Παρόλο που τα ευρήματα είναι άκρως ενθαρρυντικά, οι ερευνητές τονίζουν την ανάγκη για περαιτέρω διερεύνηση. Οι υπάρχουσες μελέτες βασίστηκαν σε σχετικά μικρά δείγματα πληθυσμού. Για να μπορέσει το εκχύλισμα σκόρδου να προταθεί επίσημα ως κλινική εναλλακτική, απαιτούνται ευρύτερες κλινικές δοκιμές με μεγαλύτερη διάρκεια παρακολούθησης.
