Η τελευταία εκτόξευση του Starship ολοκληρώθηκε πριν από μερικές ώρες με μια ομαλή και ελεγχόμενη προσθαλάσσωση στον Ινδικό Ωκεανό. Όλοι οι έλεγχοι και τα δοκιμαστικά βήματα ολοκληρώθηκαν με επιτυχία, με αποτέλεσμα το όνειρο της επιστροφής στη Σελήνη βρίσκεται πλέον ένα βήμα πιο κοντά.
Για τη NASA, η οποία έχει δει τα σχέδιά της για τη δημιουργία βάσης στη Σελήνη να καθυστερούν σημαντικά και να απειλούνται από τον αυξανόμενο ρυθμό του κινεζικού διαστημικού προγράμματος, το Starship αποτελεί αναντικατάστατο κρίκο στην αλυσίδα της προόδου. Χωρίς αυτό, το αμερικανικό εγχείρημα απλώς δεν μπορεί να προχωρήσει.
Η SpaceX είχε μπροστά της μια τελευταία ευκαιρία να αποδείξει την αξιοπιστία της μέσα στο 2025, μια χρονιά που δοκίμασε τα όρια της εταιρείας. Το καλοκαιρινό ατύχημα με την έκρηξη δεξαμενής αζώτου σε πρωτότυπο είχε πλήξει σοβαρά τη δημόσια εικόνα του προγράμματος, ενώ οι επιτυχείς εκτοξεύσεις μέχρι σήμερα ήταν μόλις έξι στις έντεκα. Η σημερινή προσθαλάσσωση ανέβασε αυτόν τον αριθμό σε επτά στις δώδεκα, μια φαινομενικά μικρή βελτίωση, αλλά με τεράστια σημασία.
Κάθε αποτυχία, εξηγούν οι μηχανικοί, έφερε πολύτιμα δεδομένα. Η νέα γενιά του Starship (η έκδοση 2) ενσωματώνει τις διορθώσεις που προέκυψαν από αυτά τα τεστ, ενώ η έκδοση 3 ήδη ετοιμάζεται, βασισμένη σε όλα όσα έχουν μάθει οι ομάδες της SpaceX.
Το γιγάντιο διαστημικό σκάφος, ύψους περίπου 120 μέτρων, κατάφερε να επαναλάβει το ίδιο εντυπωσιακό κατόρθωμα δύο φορές συνεχόμενα: δύο επιτυχημένες εκτοξεύσεις, δύο ομαλές αποκολλήσεις προωθητών, δύο ωριαίες πτήσεις, δύο δοκιμές τροχιακών ελιγμών, δύο παραδόσεις ψεύτικων δορυφόρων Starlink και δύο ελεγχόμενες προσθαλασσώσεις. Η συνέπεια αυτή αποτελεί για τη SpaceX έναν καθοριστικό δείκτη προόδου, αφού αποδεικνύει πως το Starship δεν είναι πια ένα απρόβλεπτο πείραμα, αλλά μια εξελισσόμενη τεχνολογική πλατφόρμα με πραγματικές προοπτικές επαναχρησιμοποίησης.
Το πάνω τμήμα του πυραύλου, γνωστό ως Ship 38, εκτέλεσε έναν περίπλοκο «δυναμικό ελιγμό κύλισης» πριν την επαναείσοδο στην ατμόσφαιρα, ελιγμό που στο μέλλον θα επιτρέψει στο Starship να προσεγγίζει έναν πύργο προσγείωσης και να «συλλαμβάνεται» από μηχανικά μπράτσα. Ακόμη και ο πύραυλος, ο οποίος χωρίζεται νωρίτερα στην πτήση, πραγματοποίησε τη δική του ελεγχόμενη προσθαλάσσωση με καύση 13 κινητήρων, άλλη μια απόδειξη ότι η SpaceX βελτιώνει τη διαδικασία σε όλα τα επίπεδα.
Το αν αυτή η σταθερότητα θα συνεχιστεί με το Starship Version 3 μένει να φανεί. Η NASA έχει μπροστά της ένα ακόμη πιο φιλόδοξο σχέδιο: την ανάπτυξη έως και 40 πλωτών σταθμών ανεφοδιασμού καυσίμων σε τροχιά, προκειμένου να υποστηρίξει τις μελλοντικές αποστολές. Το χρονοδιάγραμμα της SpaceX για αποστολές φορτίου προς τη Σελήνη το 2028 και τον Άρη το 2030 μπορεί να φαίνεται αισιόδοξο, όμως για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, δεν μοιάζει ακατόρθωτο.
[via]
