Ας είμαστε ειλικρινείς. Αν δουλεύεις από το σπίτι, είσαι gamer, ή απλά ανήκεις στην κατηγορία ανθρώπων που η σχέση τους με τον υπολογιστή είναι πιο σταθερή κι από τις σχέσεις τους, τότε ξέρεις. Ξέρεις πολύ καλά τι σημαίνει “κακή καρέκλα”. Είναι ο ύπουλος εχθρός. Ξεκινάει σαν μια μικρή ενόχληση στη μέση μετά τις πρώτες δύο ώρες. Γίνεται πόνος στον αυχένα στις τέσσερις. Και στις οκτώ, όταν πας να σηκωθείς, νιώθεις σαν να είσαι… 85 χρονών. Είχα φτάσει σε αυτό ακριβώς το σημείο. Η παλιά μου ντεμέκ “διευθυντική” καρέκλα, που είχα πάρει κάποτε από ένα πολυκατάστημα, είχε παραδώσει πνεύμα και βασάνιζε το δικό μου. Η μέση μου έκλαιγε. Ο αυχένας μου έκανε “κρακ” σε κάθε κίνηση. Ήξερα ότι η ώρα για την μεγάλη επένδυση είχε φτάσει.
Η αναζήτηση ήταν Γολγοθάς. Διάβαζα reviews, έβλεπα videos, χανόμουν σε φόρουμ. Και παντού έπεφτα πάνω στο “gaming chair”. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, πάντα είχα μια προκατάληψη. Μου φαίνονταν υπερβολικές, σαν καθίσματα από φθηνό “φτιαγμένο” αμάξι, με φανταχτερά χρώματα και μια αισθητική που φώναζε “είμαι έφηβος που πίνει ενεργειακά ποτά”. Εγώ ήθελα κάτι σοβαρό, κάτι που να μην ντρέπομαι να φαίνεται πίσω μου στα Zoom calls, αλλά να έχει την εργονομία που υπόσχονταν όλοι αυτοί οι “gamers”. Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε κόκκινα τέρατα και φτερωτούς δράκους, έπεσα πάνω της: η DXRacer Master, και συγκεκριμένα το μοντέλο σε Faux Leather (οικολογικό δέρμα) σε μπεζ-γκρι. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Έδειχνε… “ενήλικη”. Έδειχνε premium, σοβαρή, αλλά ταυτόχρονα έβγαζε μια “αλητεία”. Το καλάθι γέμισε, το “checkout” έγινε, και η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε.
Λίγες μέρες μετά, το κουδούνι χτυπάει. Ο μεταφορέας με κοιτά με οίκτο. “Στον 5ο είναι”, του λέω. “Κουράγιο”. Η κούτα ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Και βαριά. Αυτό ήταν το πρώτο καλό σημάδι. Το “βάρος” σε τέτοια πράγματα συνήθως σημαίνει ποιότητα. Σημαίνει μέταλλο, όχι πλαστικούρα. Την έσυρα μέσα στο σαλόνι με κόπο, την άνοιξα, και ένιωσα σαν παιδί τα Χριστούγεννα. Κάθε κομμάτι ήταν τυλιγμένο προσεκτικά σε νάιλον και αφρολέξ. Τίποτα δεν “έπαιζε”. Η μυρωδιά ήταν αυτή του καινούργιου, του ακριβού. Μέσα στο κουτί, πέρα από τα βασικά κομμάτια, υπήρχε ένα ξεχωριστό κουτί με τα “καλούδια”: οι ρόδες, ο μηχανισμός, οι βίδες (τακτοποιημένες σε καρτελάκι, όχι χύμα σε σακουλάκι!) και ένα πολυεργαλείο τύπου “σουγιάς” με Allen και σταυροκατσάβιδο. Δεν χρειαζόσουν τίποτα δικό σου.
Εδώ να πω ότι έχω “πτυχίο” στη συναρμολόγηση επίπλων από γνωστές σουηδικές αλυσίδες. Έχω ιδρώσει, έχω βρίσει, μου έχουν περισσέψει βίδες, έχω βάλει πράγματα ανάποδα (πολλές φορές μάλιστα…). Ήμουν προετοιμασμένος για μάχη. Ε, λοιπόν, η DXRacer Master πρέπει να είναι το πιο εύκολο πράγμα που έχω συναρμολογήσει ποτέ, αναλογικά με το μέγεθός του. Οι οδηγίες ήταν τεράστιες, έγχρωμες, με σαφέστατα σχέδια. Αλλά η πραγματική μαγεία ήταν αλλού. Αντί να παλεύεις να ευθυγραμμίσεις την πλάτη με το κάθισμα και να βιδώσεις τέσσερις βίδες ενώ κρατάς κόντρα με το γόνατο, εδώ η DXRacer έχει ένα σύστημα “slide-in”. Κυριολεκτικά “γλιστράς” την πλάτη σε δύο μεταλλικούς οδηγούς στο κάθισμα, κάνει ένα “κλικ”, βάζεις δύο βίδες στο πλάι (που είναι κυρίως για ασφάλεια) και… αυτό ήταν. Η πλάτη είχε μπει. Έμεινα να κοιτάζω. “Αυτό ήταν; Σοβαρά;”. Ο υπόλοιπος μηχανισμός ήταν εξίσου απλός. Η βάση, μια βαριά, συμπαγής αλουμινένια κατασκευή, δέχτηκε τις ρόδες με ένα απλό “κούμπωμα”. Ο μηχανισμός βιδώθηκε κάτω από το κάθισμα με τέσσερις βίδες. Έβαλες το αμορτισέρ στη βάση, “κάρφωσες” την καρέκλα από πάνω, και τέλος. Σε λιγότερο από 10 λεπτά, χωρίς ιδρώτα, χωρίς κατάρες, η καρέκλα στεκόταν επιβλητική στο σαλόνι. Μόνο γι’ αυτή την ευκολία, άξιζε τα μισά λεφτά.
Και πάμε στο ζουμί. Η πρώτη φορά που κάθισα. Δεν θα πω ψέματα, δεν ένιωσα να βουλιάζω σε πούπουλα. Δεν είναι αυτή η λογική της. Είναι μια αίσθηση στιβαρής, σίγουρης στήριξης. Ένιωσα το σώμα μου να “κλειδώνει” στη σωστή στάση. Το κάθισμα είναι φαρδύ, άνετο, αλλά όχι πλαδαρό. Και μετά… άρχισα να παίζω με τις ρυθμίσεις. Είναι τόσες πολλές που στην αρχή αναρωτιέσαι “κάνει και τέτοια;”. Τα μπράτσα. “4D” τα λένε. Δηλαδή; Πάνε πάνω-κάτω. Μπρος-πίσω. Μέσα-έξω. Και στρίβουν δεξιά-αριστερά. Βρήκα την ακριβή θέση ώστε τα χέρια μου να ακουμπάνε τέλεια όταν πληκτρολογώ, χωρίς να σηκώνω τους ώμους μου. Ανεπανάληπτο.
Μετά πήγα στην πλάτη. Ο μοχλός στο πλάι την απελευθερώνει και ξαπλώνει. Ξαπλώνει πολύ. Ξαπλώνει τόσο που μπορείς άνετα να πάρεις έναν υπνάκο στο γραφείο (μην το πείτε στο αφεντικό μου). Αλλά η πραγματική μαγεία δεν είναι εκεί. Είναι στον μηχανισμό “Synchro-tilt“. Όταν απλά γέρνεις πίσω χωρίς να ρίξεις την πλάτη, όλη η καρέκλα (και το κάθισμα) γέρνει μαζί σου αρμονικά, χωρίς να σηκώνονται τα πόδια σου στον αέρα. Κλειδώνει σε όποια θέση θες. Μπορείς να είσαι σε “χαλαρή” φάση για browsing, σε “όρθια” φάση για δουλειά, και σε “μισο-ξαπλωμένη” φάση για να δεις καμιά ταινία.
Όμως, το καλύτερο το άφησα για το τέλος. Το χαρακτηριστικό που, για μένα, δικαιολογεί το όνομα “Master” και την τιμή της. Ξεχάστε τα άβολα μαξιλαράκια μέσης που δίνουν άλλες καρέκλες, τα οποία ή τα χάνεις, ή γλιστράνε, ή είναι πολύ σκληρά. Η Master έχει ενσωματωμένη, ρυθμιζόμενη οσφυϊκή υποστήριξη. Στο πλάι της πλάτης, υπάρχει ένας διακριτικός περιστροφικός διακόπτης. Καθώς τον γυρνάς, νιώθεις μέσα από την πλάτη της καρέκλας να “φουσκώνει” ένα στήριγμα και να έρχεται να αγκαλιάσει ακριβώς την καμπύλη της μέσης σου. Δεν είναι απλά “λίγο-πολύ”. Είναι ρυθμιζόμενο στο χιλιοστό. Είναι μια αποκάλυψη. Βρήκα το ακριβές σημείο που γέμιζε το κενό στη μέση μου, και ο πόνος που είχα… απλά εξαφανίστηκε. Μέσα σε μία μέρα. Δεν είναι πλάκα. Είναι σαν να σου έφτιαξε ορθοπεδικός μια καρέκλα στα μέτρα σου. Συμπλήρωμα σε αυτό, το μαξιλάρι του αυχένα. Είναι από memory foam και δεν δένει με λουριά. “Γλιστράει” πάνω στην πλάτη και στέκεται ακριβώς εκεί που το θες.
Έχουν περάσει σχεδόν 2 μήνες από τότε. Κάθομαι σε αυτή την καρέκλα 8 με 10 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα. Σηκώνομαι το βράδυ και είμαι… άνθρωπος. Δεν πιάνομαι, δεν πονάω. Το Faux Leather (αυτό το μπεζ-γκρι) αποδείχτηκε σοφή επιλογή. Καθαρίζει πανεύκολα, δεν έχει “ιδρώσει” στις ζέστες του Σεπτέμβρη και δείχνει ακόμα σαν να βγήκε μόλις από το κουτί. Η ποιότητα κύλισης είναι αθόρυβη, η καρέκλα δεν τρίζει, δεν ακούγεται “κιχ”. Είναι ένας βράχος.
Και το κερασάκι στην τούρτα; Η DXRacer την ονομάζει “Modular“. Αυτό σημαίνει ότι παίρνει αξεσουάρ. Έχω ήδη σταμπάρει την ποτηροθήκη (γιατί ναι, προφανώς και χρειάζομαι ποτηροθήκη στην καρέκλα μου) και το υποπόδιο που κουμπώνει πάνω της. Μπορείς να της βάλεις μέχρι και βάση για laptop. Την μετατρέπεις σε “θρόνο” και “κονσόλα” ταυτόχρονα.
Αν η δουλειά σου ή το χόμπι σου απαιτεί να είσαι “παντρεμένος” με το γραφείο σου, μην το σκέφτεσαι. Είναι επένδυση υγείας. Είναι η διαφορά ανάμεσα στο να τελειώνεις τη μέρα σου και να θες να ξαπλώσεις ή επιτέλους να έχεις κουράγιο να ζήσεις. Η ευκολία συναρμολόγησης ήταν το ορεκτικό, αλλά η άνεση, ειδικά αυτή η εξωπραγματική ρύθμιση της μέσης, είναι το κυρίως πιάτο που θα σε κάνει να μην θες να σηκωθείς ποτέ!
Θα βρείτε το συγκεκριμένο μοντέλο, αλλά και όλα τα υπόλοιπα στην επίσημη ιστοσελίδα της DXRacer, η οποία πραγματοποιεί αποστολές από την Τσεχία, προσφέρει 2 χρόνια εγγύηση και σε περίπτωση που το μετανιώσεις, έχεις 2 εβδομάδες περιθώριο να ζητήσεις τα χρήματα σου πίσω.
