Μια πτηνοτροφική μονάδα στη Γερμανία επιμένει να χρησιμοποιεί παλιούς υπολογιστές, μη συνδεδεμένους στο διαδίκτυο που χρησιμοποιούν ως λειτουργικό σύστημα τα θρυλικά Windows 95.
Έχουν περάσει τριάντα ολόκληρα χρόνια από την άφιξη των Windows 95. Σε αυτά, το διαδίκτυο πέρασε από το dial up στο ADSL και από εκεί σε όλες τις σύγχρονες μορφές που χρησιμοποιούμε σήμερα, την εποχή που οι περισσότερες συσκευές γίνονται «έξυπνες» κι εμείς οι άνθρωποι συνδεδεμένοι μαζί τους. Όλη αυτή την εξέλιξη – ή πρόοδο; – αρνούνται να εφαρμόσουν στην επιχείρησή τους οι διαχειριστές μιας φάρμας πουλερικών στο Ντίσελντορφ.
Εκεί, η καθημερινή πρόοδος, η τήρηση αρχείων και η διαδικασία παραγωγής εξακολουθούν να εξαρτώνται από το εμβληματικό αλλά απαρχαιωμένο λειτουργικό σύστημα της Microsoft, τα Windows 95.
Γιατί εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τα Windows 95
Μπορεί αυτή η επιμονή να μοιάζει αθεράπευτη νοσταλγία για τα «παλιά καλά χρόνια» και να δημιουργεί υποψίες για μηδενική ανταγωνιστικότητα της επιχείρησης αλλά ο επικεφαλής της Πίτερ Χούμπερ έχει ορισμένα επιχειρήματα. Η χρήση των Windows 95 ανταποκρίνεται στη θεμελιώδη ανάγκη για απόδοση και σταθερότητα.
Οι «τυμβωρύχοι» των Windows ’95 -Οι άνθρωποι που αρνούνται να ξεκολλήσουν από τα παλιά κομπιούτερ
Κεντρικό ρόλο στην εύρυθμη λειτουργία της εταιρείας παίζει μια τεράστια μηχανή διαλογής αυγών που καταλαμβάνει χώρο 40 επί 40 μέτρα. Η μηχανή αυτή αυτοματοποιεί τον χειρισμό σχεδόν 40.000 αυγών καθημερινά, ταξινομώντας κάθε μονάδα ανάλογα με το βάρος, την προέλευση και την ποιότητά της. Όπως εξηγεί ο Χούμπερ, η λειτουργία ελέγχεται αποκλειστικά από το λογισμικό που έχει σχεδιαστεί για αυτό το μηχάνημα, το οποίο είναι συμβατό μόνο με τα Windows 95.
Η σταθερότητα και η ακρίβεια που απαιτείται από τη γραμμή παραγωγής υπαγορεύουν μια αξιόπιστη, ακριβούς χιλιοστού ρουτίνα, από την άφιξη κάθε αυγού μέχρι τη διανομή του σε κουτιά των έξι ή δέκα, όπως και πωλούνται στα σούπερ μάρκετ. Ολόκληρος ο μηχανισμός εξαρτάται από την αλληλεπίδραση μεταξύ αισθητήρων, περιφερειακών υπολογιστών και του λειτουργικού συστήματος.
Νοσταλγία αλλά και προβλήματα στην συντήρηση
Κάθε ημέρα κατά την ενεργοποίηση του συστήματος, στην οθόνη εμφανίζεται το αξέχαστο λογότυπο που για όσους γεννήθηκαν πριν το 1990, είχε γίνει το σύμβολο της τεχνολογικής προόδου της εποχής, όταν ηλεκτρονικοί υπολογιστές μπήκαν για πρώτη φορά μαζικά σε γραφεία και νοικοκυριά. Μαζί και η αγαπημένη μελωδία έναρξης.
Η συντήρηση του συστήματος ωστόσο αποδεικνύεται δύσκολη υπόθεση για την εταιρεία του Χούμπερ. Κάθε τόσο αναζητά σπάνια ανταλλακτικά σε αγορές μεταχειρισμένων ή προσπαθεί να επισκευάσει «όπως-όπως» τα υπάρχοντα εξαρτήματα.
Ο εξοπλισμός δεν είναι επίσης συνδεδεμένος στο διαδίκτυο, γεγονός που μειώνει ορισμένες από τις συνήθεις απειλές ασφαλείας, αλλά δεν εξαλείφει τους κινδύνους που σχετίζονται με μηχανικά εξαρτήματα, παλιούς σκληρούς δίσκους ή εκτυπωτές που έχουν φύγει από την αγορά.
«Εάν ο εκτυπωτής χαλάσει, πρέπει να βρω έναν άλλο συμβατό με τα Windows 95. Δεν είναι τόσο εύκολο στις μέρες μας», είπε ο Χούμπερ. Η τελευταία ενημέρωση κώδικα που έλαβε αυτό το σύστημα ήταν το 2001, επομένως η μόνη διαθέσιμη υποστήριξη είναι η εμπειρία κάποιων παλιών τεχνικών και η δημιουργικότητα για την εύρεση λύσεων όταν ένα εξάρτημα σταματήσει να λειτουργεί.
Απαγορευτικό σενάριο η αναβάθμιση του συστήματος
Κι όμως. Η αναβάθμιση σε ένα πιο σύγχρονο λειτουργικό προς το παρόν απορρίπτεται ως επιλογή. Για το συγκεκριμένο γερμανικό αγρόκτημα, μια τέτοια αλλαγή θα μπορούσε να αποτελέσει άμεση απειλή για ολόκληρη την αλυσίδα παραγωγής.
Κάθε ενημέρωση θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει την λεπτή ισορροπία των ελεγκτών και των αισθητήρων, συγκεκριμένων περιφερειακών και ρουτινών βαθμονόμησης, στοιχεία που είναι κρίσιμα για την απρόσκοπτη λειτουργία της διαδικασίας.
Επίσης, το οικονομικό κόστος της αντικατάστασης θα ήταν απαγορευτικό για μια μικρομεσαία επιχείρηση σαν τη δική τους. Σύμφωνα με τον Χούμπερ, η επένδυση για την αντικατάσταση της αυτοματοποιημένης γραμμής ισοδυναμεί με την αγορά μιας οικογενειακής κατοικίας.
Επιπλέον, ο εκσυγχρονισμός απαιτεί τη διακοπή της παραγωγής για εβδομάδες, την επαναπιστοποίηση όλων των διαδικασιών και την εκπαίδευση του προσωπικού σε νέα εργαλεία.
Υποστηρίζουν πως το κόστος μιας πιθανής αποτυχίας ενός σύγχρονου λειτουργικού – «κρασάρουν» ενίοτε είναι η αλήθεια – θα ήταν καταστροφικό. Μέχρι την αποκατάσταση της όποιας βλάβης, οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να διαλέγουν τα αυγά μηχανικά, χάνοντας κάθε ηλεκτρονική ιχνηλασιμότητα της διαδικασίας. Καταγραφή, ετικετοποίηση και παρακολούθηση θα γίνονταν χειροκίνητα, αυξάνοντας τον φόρτο εργασίας και τον κίνδυνο σφαλμάτων, τόσο διοικητικών όσο και υγειονομικών.
Η λογική της συγκεκριμένης επιχείρησης αλλά και άλλων που επιμένουν σε παλιά λειτουργικά συστήματα είναι πως «ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει».
