Για περισσότερες από πέντε δεκαετίες, οι Φυσικοί προσπαθούσαν να απαντήσουν σε ένα φαινομενικά απλό ερώτημα: γιατί ορισμένα ηλεκτρόνια μπορούν να διαφύγουν από την επιφάνεια ενός στερεού υλικού, ενώ άλλα με την ίδια φαινομενικά ενέργεια παραμένουν παγιδευμένα; Μια ερευνητική ομάδα από το TU Wien (Technical University of Vienna) φαίνεται να βρήκε επιτέλους την απάντηση, αποκαλύπτοντας έναν κβαντικό μηχανισμό που είχε μείνει αόρατος μέχρι σήμερα.
Η μελέτη εισάγει την έννοια των λεγόμενων «doorway states», μεταβατικών «θυρών» σε ατομικό επίπεδο, μέσω των οποίων τα ηλεκτρόνια μπορούν να «ξεφύγουν» από το εσωτερικό ενός υλικού. Με λίγα λόγια, το φαινόμενο θυμίζει, όπως λέει ο επικεφαλής της ομάδας Richard Wilhelm, «έναν βάτραχο σε ένα κουτί: ακόμα κι αν έχει τη δύναμη να πηδήξει, δεν θα καταφέρει να βγει αν δεν υπάρχει άνοιγμα».
Η διαδικασία που απασχολούσε τόσο καιρό την επιστημονική κοινότητα ονομάζεται δευτερογενής εκπομπή ηλεκτρονίων. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που συμβαίνει όταν μια δέσμη ηλεκτρονίων προσπίπτει σε ένα στερεό υλικό: μέρος της ενέργειας μεταφέρεται στα εσωτερικά ηλεκτρόνια, και μερικά από αυτά αποκτούν αρκετή ώθηση ώστε να διαφύγουν.
Το φαινόμενο αυτό είναι θεμελιώδες για πολλές τεχνολογίες, από τα καθοδικά σωληνάκια των παλιών τηλεοράσεων και τα ηλεκτρονικά μικροσκόπια, μέχρι τους ανιχνευτές σωματιδίων. Παρ’ όλα αυτά, οι επιστήμονες δεν μπορούσαν να προβλέψουν με ακρίβεια ποια ηλεκτρόνια είχαν τις «σωστές» ιδιότητες για να περάσουν το φράγμα του υλικού.
Θεωρητικά, το ζήτημα έμοιαζε απλό: αν ένα ηλεκτρόνιο έχει αρκετή ενέργεια για να ξεπεράσει το ενεργειακό φράγμα, θα έπρεπε να μπορεί να βγει. Στην πράξη, όμως, τα πειράματα έδειχναν κάτι εντελώς διαφορετικό. Υλικά με παρόμοια ενεργειακά προφίλ εμφάνιζαν πολύ διαφορετικά ποσοστά εκπομπής. Κάτι άλλο, πιο θεμελιώδες, φαινόταν να καθορίζει το ποια ηλεκτρόνια «έβρισκαν την έξοδο».
Η απάντηση, όπως ανακάλυψαν οι ερευνητές του TU Wien, βρίσκεται σε αυτά τα ιδιαίτερα κβαντικά μονοπάτια, τα “doorway states”. Πρόκειται για καταστάσεις όπου ένα ηλεκτρόνιο όχι μόνο έχει την απαιτούμενη ενέργεια, αλλά βρίσκεται και σε μια συγκεκριμένη χωρική και κυματική διάταξη που «συνδέεται» με το εξωτερικό περιβάλλον.
«Από ενεργειακή άποψη, το ηλεκτρόνιο μπορεί να μην είναι πια δεσμευμένο στο υλικό», εξηγεί ο Richard Wilhelm, «αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει ήδη διαφύγει. Μόνο όταν βρεθεί σε μια κατάσταση που συνδέεται ισχυρά με τον εξωτερικό χώρο μπορεί πραγματικά να εξέλθει».
Οι doorway states, όπως επισημαίνει ο συν-συγγραφέας της μελέτης Florian Libisch από το Institute of Theoretical Physics, λειτουργούν ως μεταβατικά επίπεδα — μικροσκοπικές «πύλες» που επιτρέπουν στα ηλεκτρόνια να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο. Δεν είναι όλες οι ενεργειακές καταστάσεις πάνω από το όριο εξόδου «ανοικτές», αλλά μόνο λίγες έχουν τη σωστή δομή κυματοσυνάρτησης ώστε να μεταφέρουν την πληροφορία και την ενέργεια εκτός του υλικού.
Το πιο ενδιαφέρον εύρημα της ομάδας είναι ότι η εμφάνιση αυτών των doorway states εξαρτάται έντονα από τη δομή του ίδιου του υλικού. Σε στρωματοποιημένα συστήματα, όπως το γραφένιο που αποτελείται από διαδοχικά φύλλα άνθρακα, τα «κανάλια διαφυγής» εμφανίζονται μόνο όταν το πάχος υπερβαίνει έναν ορισμένο αριθμό στρωμάτων.
Με άλλα λόγια, η μικροσκοπική γεωμετρία του υλικού καθορίζει αν και πώς τα ηλεκτρόνια μπορούν να ξεφύγουν. Αυτό ανοίγει νέους δρόμους για τον σχεδιασμό «έξυπνων» υλικών, στα οποία η συμπεριφορά των ηλεκτρονίων μπορεί να ρυθμιστεί με ακρίβεια, αλλάζοντας απλώς την ατομική διάταξη ή το πάχος των στρωμάτων.
Η κατανόηση αυτού του μηχανισμού δεν έχει μόνο θεωρητική σημασία. Οι εφαρμογές του εκτείνονται σε πολλούς τομείς της σύγχρονης τεχνολογίας. Συσκευές όπως οι εκπομποί ηλεκτρονίων, οι επιταχυντές σωματιδίων και οι νανοηλεκτρονικές δομές θα μπορούσαν να επωφεληθούν από τον ακριβή έλεγχο του ποια ηλεκτρόνια εξέρχονται και ποια παραμένουν.
Επιπλέον, η δυνατότητα «σχεδίασης» doorway states μέσω μηχανικής των υλικών θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέες επιφάνειες με ρυθμιζόμενη εκπομπή ή απορρόφηση ηλεκτρονίων, ένα κρίσιμο στοιχείο για την ανάπτυξη πιο αποδοτικών αισθητήρων, φωτοκαταλυτών ή ενεργειακών συστημάτων.
Η ανακάλυψη των doorway states αλλάζει τον τρόπο που κατανοούμε τη σχέση μεταξύ ενέργειας και χωρικής κατανομής των ηλεκτρονίων μέσα σε ένα στερεό. Όπως σημειώνουν οι ερευνητές, το φάσμα ενός υλικού δεν καθορίζεται μόνο από το είδος των ατόμων ή τις ενεργειακές στάθμες, αλλά και από την ύπαρξη αυτών των «συντονιστικών» καταστάσεων που λειτουργούν σαν πύλες μεταξύ του μέσα και του έξω κόσμου.
Για πρώτη φορά, η Φυσική έχει στα χέρια της ένα μοντέλο που εξηγεί γιατί ορισμένα ηλεκτρόνια δραπετεύουν ενώ άλλα μένουν εγκλωβισμένα, όχι γιατί δεν έχουν αρκετή ενέργεια, αλλά γιατί δεν βρίσκουν την πόρτα.
[source]
