Όταν ο Hideo Kojima κυκλοφόρησε το Death Stranding το 2019, ο κόσμος του gaming χωρίστηκε στα δύο: οι μισοί έλεγαν «τι βαρετό περπάτημα είναι αυτό;» και έβγαζαν φλύκταινες μόνο που το έβλεπαν, και οι άλλοι έπαθαν πλάκα με το πόσο πρωτοποριακό και αρτιστικό ήταν. Ε, λοιπόν, το Death Stranding 2: On the Beach ήρθε για να τα κάνει όλα άνω-κάτω, ξανά!
Αυτή τη φορά, δεν παίζουμε απλά για να ενώσουμε ξανά την Αμερική. Το στοίχημα είναι πολύ μεγαλύτερο: να δούμε τι παίζει παραέξω, σε άλλες ηπείρους, και κυρίως, να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες από τις συνδέσεις που με τόσο κόπο φτιάξαμε. Ήταν τελικά καλή ιδέα όλο αυτό; Το αποτέλεσμα; Ένα παιχνίδι τεράστιο, πανέμορφο, με μια ιστορία που θα σου κάψει το μυαλό (με την καλή έννοια!), και που βελτιώνει σχεδόν τα πάντα. Αλλά, ναι, παραμένει… Death Stranding! Δηλαδή, θέλει την υπομονή και την αφοσίωσή σου!
Υπόθεση
Λοιπόν, η φάση ξεκινάει με τον καλό μας τον Sam να έχει βρει (ή να νομίζει ότι βρήκε) κάπως την ησυχία του μετά τα γεγονότα του πρώτου παιχνιδιού. Αλλά όπως φαντάζεστε, αυτή η ηρεμία δεν κρατάει για πολύ. Σκάει μύτη η Fragile, που έχει αλλάξει πολύ και φαίνεται πιο δυναμική, μαζί με μια ολοκαίνουργια οργάνωση, την Drawbridge. Η αποστολή που του δίνουν είναι τρελή: «Sam, πάμε για παγκόσμια περιοδεία!». Στόχος; Να συνδέσουμε όλο τον κόσμο στο Chiral Network, με πρώτη στάση το Μεξικό, ένα μέρος τελείως αποκομμένο. Η κεντρική ιδέα τώρα είναι πολύ πιο βαθιά. Δεν είναι απλά το «να συνδεθούμε», αλλά το «καλά κάναμε και συνδεθήκαμε τελικά;». Τι γίνεται όταν η σύνδεση φέρνει και νέους κινδύνους ή έλεγχο;
Ο Kojima ρίχνει στο τραπέζι βαριά θέματα, όπως την τεχνητή νοημοσύνη που παίρνει αποφάσεις για εμάς, τα ρομπότ που αντικαθιστούν τους ανθρώπους, και ένα σωρό ερωτήματα για το μέλλον. Όσο για τους χαρακτήρες; Η Fragile είναι πλέον σκληρή αρχηγός, ο Sam ακόμα πιο κουρασμένος και κυνικός (δεν ήθελε καθόλου να ξαναμπλέξει!), και επιστρέφει ο Higgs με μια εμφάνιση που θυμίζει rock star για να τα δυαλύσει όλα, αμφισβητώντας όλη αυτή την ιδέα της “παγκόσμιας σύνδεσης”. Η ιστορία είναι κλασικός Kojima: μπερδεμένη, γεμάτη συμβολισμούς, παράξενες σκηνές και τεράστια cutscenes. Θέλει την προσοχή σου 100%, αλλά το μυστήριο και η ανταμοιβή όταν αρχίζεις να ενώνεις τις τελείες, αξίζει τον κόπο!
Gameplay
Η φιλοσοφία στο gameplay παραμένει η ίδια. Παίρνεις πακέτα, τα κουβαλάς, προσέχεις να μην πέσεις, τα παραδίδεις. Αυτό που ξέρουμε κι αγαπήσαμε (ή μισήσαμε!). Αλλά εδώ είναι που τα πράγματα γίνονται πολύ καλύτερα. Το On the Beach παίρνει τη βασική συνταγή και της δίνει μια γερή ανανέωση που την κάνει πιο νόστιμη. Τα νέα μέρη, όπως οι καυτές έρημοι και οι πνιγμένες στις πλημμύρες ζούγκλες, δεν είναι απλά για ομορφιά. Έχουν δυναμικό καιρό που σου αλλάζει τα φώτα! Μια ξαφνική πλημμύρα μπορεί να σου καταστρέψει μια σίγουρη διαδρομή, μια αμμοθύελλα να σου διαλύσει το φορτίο στο λεπτό. Κάθε ταξίδι είναι και μια νέα περιπέτεια, όχι αστεία! Και το καλύτερο; Έχουμε το «Magellan», ένα τεράστιο πλοίο-βάση!
Ξεχάστε τα φορτηγάκια και τις μοτοσυκλέτες (αν και υπάρχουν κι αυτά, βελτιωμένα). Με αυτό το θηρίο διασχίζεις ολόκληρες θάλασσες, μεταφέρεις τόνους προμήθειες και στήνεις τις δικές σου βάσεις όπου θες. Λειτουργεί σαν το προσωπικό σου ορμητήριο. Έχουμε και νέους εχθρούς! Πέρα από τα γνωστά φαντασματάκια (BTs), τώρα έχουμε να κάνουμε και με φουλ ρομποτικές απειλές, μηχανικούς στρατιώτες που σε κυνηγάνε κανονικά. Α, και η μάχη! Θυμάστε πόσο μέτρια και ξύλινη ήταν στο πρώτο; Ε, τώρα είναι πολύ πιο ευέλικτη, πιο γρήγορη και γενικά πιο διασκεδαστική, με περισσότερα όπλα και επιλογές. Βέβαια, το παιχνίδι ακόμα σε σπρώχνει να αποφεύγεις τις φασαρίες και να σκέφτεσαι στρατηγικά. Η καλύτερη φάση παραμένει το να παραδώσεις το πακέτο σου σώος και αβλαβής, νιώθοντας αυτή την απίστευτη ικανοποίηση!
Γραφικά & Ήχος
Πάμε τώρα στον τεχνικό τομέα. Με μια λέξη; Ουάου! Ειλικρινά, το παιχνίδι είναι απλά πανέμορφο, ένα πραγματικό στολίδι για το PlayStation 5. Η μηχανή γραφικών Decima (η ίδια του Horizon) είναι στα καλύτερά της, ζωγραφίζοντας κόσμους που σου κόβουν την ανάσα. Από απέραντες, χρυσές ερήμους που νιώθεις τη ζέστη, μέχρι τροπικά δάση που σε τρώει η υγρασία, όλα φαίνονται απίστευτα ζωντανά. Η λεπτομέρεια είναι σε άλλο επίπεδο! Βλέπεις τις σταγόνες της βροχής να κυλάνε στη στολή σου, τα βράχια να φθείρονται σιγά-σιγά, τα ίχνη σου στο χώμα.
Και οι χαρακτήρες; Σαν αληθινοί! Οι ερμηνείες (motion capture) είναι κορυφαίες και σε κάνουν να δεθείς μαζί τους. Ο ήχος είναι κι αυτός κορυφαίος. Όλα, από τον αέρα που φυσάει στην έρημο μέχρι τα απόκοσμα κλάματα των BTs, σε βάζουν κατευθείαν στην ατμόσφαιρα. Και η μουσική ντύνει τα μοναχικά σου ταξίδια με τέλειες μελωδίες (ναι, και από τους Low Roar), κάνοντας μια απλή παράδοση ρουτίνας να μοιάζει με κινηματογραφική σκηνή. Εικόνα και ήχος δένουν τέλεια και σε βυθίζουν τελείως στον παράξενο κόσμο του Kojima!
Τα θετικά και τα αρνητικά
Για να τα λέμε όλα, ας δούμε τα υπέρ και τα κατά, γιατί κανένα παιχνίδι δεν είναι τέλειο. Στα τεράστια θετικά, είναι ένα sequel που σέβεται τον εαυτό του και τον παίκτη. Παίρνει το πρώτο παιχνίδι και το πάει πολλά βήματα παραπέρα, με πιο βαθιά ιστορία που σε βάζει σε σκέψεις και πολύ-πολύ καλύτερο gameplay που διορθώνει σχεδόν όλα τα παράπονα. Το να βλέπεις τις γέφυρες, τις σκάλες και τα οχήματα άλλων παικτών (το Social Strand System) είναι ακόμα πιο τέλειο και ουσιαστικό, κάνοντάς σε να νιώθεις ότι πραγματικά δεν είσαι μόνος σου σε αυτό το ταξίδι. Και φυσικά, τα γραφικά και ο ήχος είναι απλά από άλλο πλανήτη, ένα τεχνικό θαύμα!
Τώρα, στα αρνητικά, που για κάποιους μπορεί να είναι και θετικά. Όσο και να βελτιώθηκε, ο πυρήνας του παιχνιδιού είναι ακόμα το «πήγαινε από το Α στο Β». Είναι αργό, είναι μεθοδικό, θέλει την υπομονή σου. Αν βαρέθηκες θανάσιμα στο πρώτο, όσο κι αν βελτιώθηκε, οι πιθανότητες λένε ότι θα βαρεθείς κι εδώ. Είναι φτιαγμένο επίτηδες για να είναι μια πρόκληση αντοχής και οργάνωσης, όχι μια γρήγορη δράση. Επίσης, ο Kojima είναι Kojima. Αυτό σημαίνει τεράστιες cutscenes που μπορεί να κρατάνε και μισή ώρα, και μια ιστορία που καμιά φορά θέλει manual για να την καταλάβεις απόλυτα. Αν θες να παίζεις συνέχεια και να μη βλέπεις, ίσως τα τεράστια διαλείμματα για σενάριο να σε κουράσουν.
Επίλογος
Το Death Stranding 2: On the Beach είναι η απόδειξη ότι ο Hideo Kojima έχει ένα όραμα και δεν φοβάται να το κυνηγήσει. Σίγουρα δεν είναι ένα παιχνίδι για όλους, και αυτό ακριβώς είναι που το κάνει τόσο ξεχωριστό. Δεν προσπαθεί να χωρέσει σε καλούπια και να αρέσει σε όλους. Είναι καλύτερο από το πρώτο σχεδόν σε όλα, προσφέροντας μια εμπειρία πιο πλούσια, πιο ώριμη και πιο διασκεδαστική. Απαιτεί όμως τον χρόνο σου και την αφοσίωσή σου για να στο ανταποδώσει.
Αν σου άρεσε το πρώτο, τότε απλά πρέπει να το παίξεις, είναι σαν να φτιάχτηκε για σένα. Αν είχες αμφιβολίες, οι βελτιώσεις ίσως σε πείσουν αυτή τη φορά. Είναι ένα sequel που θα σου μείνει αξέχαστο και μας θυμίζει ότι τα παιχνίδια δεν είναι μόνο για να περνάει η ώρα. Μπορεί να είναι τέχνη που σε βάζει σε σκέψεις και σε κάνει να νιώσεις πράγματα.
